در سال ۱۲۸۰ خورشیدی (۱۹۰۱ م) ویلیام دارسى، سرمایه دار انگلیسى، موفق به کسب امتیاز بهره بردارى و لوله کشى نفت و قیر در سراسر ایران، به غیر از شمال و شرق کشور، به مدت شصت سال گردید. صاحب امتیاز، در تمام مدت قرارداد، از پرداخت مالیات، عوارض و حقوق گمرکى براى کلیه اراضى، ماشین آلات و وسایل و مواد لازمى که وارد کشور مى کرد معاف شده بود. فعالیت هاى دارسى سرانجام پس از هفت سال منجر به دسترسى به چاه نفت عظیم مسجد سلیمان گردید و سود فراوانى نصیب صاحب امتیاز شد. پس از گذشت بیش از سى سال از انعقاد قرارداد، دولت ایران که مکرّراً این امتیاز هنگفت را به ضرر مصالح منافع ایران اعلام کرده بود، آن را لغو کرد و خشم شرکت دارسى را برانگیخت. پس از لغو قرارداد دارسى، انگلستان شکایتى علیه ایران به جامعه ملل ارسال کرد و پس از منازعات بسیار، سرانجام قرارداد ۱۹۳۳ به جاى دارسى به امضا رسید. این قرارداد هرچند به وسعت دارسى نبود ولی به نظر اکثر کارشناسان، داراى معایبى به مراتب بیش از محاسن بود. معایب قرارداد ۱۹۳۳، اختلافاتى را بین ایران و شرکت نفت انگلیس به وجود آورد که در نهایت منجر به تنظیم قرارداد الحاقى گس – گلشائیان گردید. انگلستان تا سالها بعد نیز بر نفت ایران خیمه زده بود تا این که با تصویب ملى شدن صنعت نفت، در ۲۹ اسفند ۱۳۲۹، دست انگلستان از منابع نفتی ایران کوتاه شد.
آدرس کانال: https://t.me/radiocy
اینستاگرام: instagram.com/radiocyp