اکنون ز بهار مانوی طبع
پرنقش و نگار همچو ژنگ است
بر کشتی عمر تکیه کم کن
کاین نیل نشیمن نهنگ است
عبدالله جعفر بن محمد رودکی، به نوشته بیشتر مورخان در تاریخ ۲۵ دسامبر سال ۸۵۸ میلادی، در روستای بنجُ یکی از روستاهای رودک، از سمرقند به دنیا آمد.
رودکی، نخستین شاعر بزرگ فارسی زبان است که به دلیل ابداعاتش در شعر، او را پدر شعر فارسی می‌دانند.
شاعران پس از رودکی، از سبک شعر سرودن او پیروی می‌کردند چرا که این شاعر بلندآوازه در فنون سخن و انواع شعر مهارتی خاص داشت و با احیای شعر فارسی، رهگشای شاعران پس از خود بود، به طوری‌که در میان شاعران و سخنوران به استاد و سلطان شاعران معروف شده است.
رودکی در پیری به نابینایی خود اشاره کرده اما اینکه او کور مادر زاد بوده است، نمی‌تواند صحت داشته باشد زیرا در شعر رودکی چنان طبیعت وصف شده و رنگ‌های مختلف به تفکیک آورده شده که از شخص نابینا بعید است، اشعار او دلالت بر بیناییش در جوانی دارد.
رودکی در قصاید خود عمده مضامینی را استفاده کرده که عبارتند از:
وصف طبیعت، مدح، مضامین خمری و تغزلی، حسب حال و مرثیه. سادگی تعبیر و عدم اغراق زیاد و گرایش به مایه‌هایی از واقعیت در ستایش شعر رودکی را خاص نموده است.
رودکی در سرودن انواع قالب شعر مانند: قصیده، رباعی، مثنوی، قطعه و غزل مهارت داشته است اما در قصیده سرایی پیشرو دیگران بود.
آدرس کانال: https://t.me/radiocy
اینستاگرام: instagram.com/radiocyp