ز عالم رویت آور در غم عشق!
که باشد عالمی خوش، عالم عشق
غم عشق از دل کس کم مبادا!
دل بی‌عشق در عالم مبادا!
مورخان چنین روزی را سالگشت فوت نورالدین عبدالرحمن جامی، شاعر و فیلسوف ایرانی ذکر کرده‌اند که در سال ۱۴۹۲ میلادی در شهر هرات از این دنیا رفت. جامی برجسته‌ترین فارسی‌سرای قرن پانزدهم میلادی که ۱۸ آگوست سال ۱۴۱۴ میلادی در «جام» واقع در خراسان به دنیا آمد و در هرات و سمرقند تحصیل کرد. وی همچنین از آخرین صوفیان بزرگ بشمار می‌آید.
در تعداد آثار به جا مانده از جامی، اختلاف نظرهایی وجود دارد. با این وجود، آثار جامی را بیش از ۱۰۰ عنوان کتاب و رساله به نظم و نثر می‌دانند که به زبان‌های فارسی و عربی به رشته تحریر درآمده است. هرچند جامی بیشتر به‌عنوان شاعر شناخته می‌شود و اشعار او شهرت بیشتری دارد، اما آثار جامی محدود به شعر نیست. این تالیفات ارزشمند و ماندگار، به آثار ادبی، آثار عرفانی و فلسفی، آثار کلامی و حدیثی قابل تفکیک است.
مجموعه اشعار او که بالغ بر ۲۵ هزار بیت است «هفت اورنگ» عنوان دارد. جامی قصه‌های یوسف و زلیخا ـ لیلی و مجنون و خرَدنامه اسکندر را را به شعر در آورد.
این اصل مهم از جامی است: فرد صاحب مقامی را بزرگوار می‌توان خطاب کرد که فروتن باشد و با حوصله و شکیبایی تمام به سخن دیگران، از جمله انتقاد و گلایه گوش دهد و نامه‌ها و مراسله‌ها را با دقت بخواند و به گوش گیرد و ترتیب اثر دهد. تا شخص خودش را نسازد و اصلاح نکند، جامعه را اصلاح نتواند کرد.
آدرس کانال: https://t.me/radiocy
اینستاگرام: instagram.com/radiocyp