در چنین روزی در سال ۱۲۹۴م و دوران حکومت گیخاتوخان، ایلخان مغول و حکمران وقت ایران، کشور ایران دارای پول کاغذی شد که «چاو» نام داشت.
کار تهیه پول کاغذی به نام «چاو» در تبریز و در محلی به نام «چاوخانه» آغاز شد. این عمل به اقتباس از خان بزرگ مغولان (قاآن) صورت گرفته بود. خان بزرگ پول کاغذی را از سال ۱۲۷۱م در چین رایج کرده بود، زیرا که طلا و نقره موجود در چین کافی برای هزینه‌های سنگین و ولخرجی آنان نبود. قدمت پول کاغذی در چین به سال ۶۰۰م بازمی‌گردد که هرگاه هزینه‌های دولت بالا می‌رفت و طلا برای ضرب سکه کافی نبود، پول کاغذی چاپ می‌کردند.
خزانه گیخاتوخان هم که ولخرج و سطحی‌نگر بود و بزرگ وزیرش ـ صدر‌جهان (صدرالدین احمد خالدی زنجانی) ولخرج‌تر از او ـ تهی از طلا و نقره شده بود. که تصمیم به تهیه و رواج پول کاغذی گرفتند به نام «چاوِ مُبارک».
این تصمیم به اجرا درآمد و «چاو» که قطعی بزرگ داشت با نقوش و برخی حروف چینی به جریان گذارده شد. طولی نکشید که مخالفت با این پول از تبریز و شیراز آغاز شد، مغازه‌ها از فروش کالا به چاو خودداری کردند، مردم آن را «چاو نامبارک» اسم گذاردند و چون بیم شورش و انقلاب می‌رفت چند ماه بعد گیخاتوخان اعتبار آن را لغو کرد.
آدرس کانال: https://t.me/radiocy
اینستاگرام: instagram.com/radiocyp