در گذر تاریخ

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن / ترک من خراب شبگرد مبتلا کن
ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها/ خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن
مولانا جلال‌الدین محمد صوفی بزرگ، ۱۷ دسامبر سال ۱۲۷۳ میلادی در قونیه درگذشت.
مولانا جلال الدین محمد متخلّص به مولوی که بیش از ۲۶ هزار شعر عرفانی سروده است به سال ۵۸۶ هجری خورشیدی در بلخ خراسان یکی از مراکز بزرگ فرهنگ و ادبیات فارسی و تمدن ایرانی به دنیا آمد. برای مولوی در سرودن شعر، ادای مقصود بر زینت‌های لفظی برتری دارد. سروده‌های وی همه جا دربرابر و رویاروی خودپسندی، غرور، جاه، ظاهردوستی و ریا بوده و بر راهنمایی و نجات بشر پافشاری می‌کند. مهمترین اثر منظوم مولوى مثنوى شریف است در شش دفتر که در حدود ۲۶۰۰۰ بیت دارد. دومین اثر بزرگ مولوى ‘دیوان کبیر’ مشهور به دیوان غزلیات شمس تبریزى است، زیرا مولوى به‌جاى نام یا تخلص خود در پایان غالب غزل‌هاى خود نام مرادش شمس‌الدین تبریزى را آورده است.
مولانا از این رو به رومی نامور است که مدتی و واپسین روزهای خود را در قونیه، زندگی کرد.

آدرس کانال: https://t.me/radiocy
اینستاگرام: instagram.com/radiocyp