در گذر تاریخ
ابوالمجد مجدود بن آدم سنایى غزنوی، شاعر بلند مرتبه ایرانی و عارفِ مشهور و از استادان مسلم شعرفارسی است که در سال۴۷۳ در چنین روزی در غزنین به دنیا آمد. وی در آغاز جوانی، شاعردربار و مداح سلطان مسعود و بهرام شاه غزنوی بود. ولی بعد از سفر به خراسان و اقامت چندساله در آن دیار و دیدار با مشایخ تصوف، تغییرات شگرفی در او به وجود آمد و کارش به زهد و انزوا و تامل در حقایق عرفانی کشید. بروز شخصیت اصلی سنایى از این اوان صورت گرفت و در این دوره به سرودن قصاید معروف خود در زهد و وعظ و عرفان و ایجاد منظومه های حدیقَهُ الحَقیقه و طریقُ التَّحقیق و سیرُالعِباد و… توفیق یافت و نخستین بار، قصائد و منظومه های خاصی را به بحث در مسایل عرفانی اختصاص داد. تاثیر اشعار سنایى در تغییر سبک شعر فارسی و ایجاد تنوع و تجدد در آن غیر قابل انکار است. آثار او پُر است از معارف و حقایق عرفانی و تمثیلات تعلیمی که با بیانی شیوا و استوار ادا شده است. وی (به احتمال زیاد) در سال ۵۴۵ قمری در غزنین وفات یافت و در همان شهر به خاک سپرده شد.
