ابوالحسن صبا، متولد ۱۴ فروردین ۱۲۸۱ و درگذشته ۲۹ آذر ۱۳۳۶ خورشیدی، موسیقیدان، آهنگساز، نوازنده و آموزگار موسیقی اهل ایران بود. او در طول چهل سال فعالیت حرفه‌ای خود به آهنگسازی، طراحی شیوه‌های نوین نوازندگی، گردآوری ردیف، تألیف کتاب‌های آموزشی و تربیت شاگردانی سرشناس پرداخت و از این رو هنرمندی تأثیرگذار در رشد جریان‌های موسیقی در ایران شناخته می‌شود. وی با اصول علمی موسیقی غربی آشنایی کامل و در عین حال بر گسترش و پیشرفت موسیقی سنتی و محلی ایران تمرکز داشت.
او نزد میرزا عبدالله فراهانی، درویش خان و علی‌نقی وزیری تار و سه‌تار، نزد حسین هنگ‌آفرین ویولن، نزد حسین اسماعیل‌زاده کمانچه، نزد علی اکبرخان شاهی سنتور، نزد اکبرخان نی و نزد حاجی خان ضرب را آموخت.
او در جوانی به مدرسه کمال‌الملک رفت و نقاشی را فرا گرفت. همچنین، در رشته‌هایی مانند سوهان‌کاری، نجاری، ریخته‌گری، معرق‌کاری و خاتم‌کاری مهارت کسب کرد که بعداً در ساخت آلات موسیقی به کار بست.
مکتب نوین موسیقی ایرانی که از درویش خان آغاز شده بود با صبا به اوج رسید و شاگردان صبا نیز پیرو راه او شدند. از وی به‌خاطر نوآوری‌ها و تحولاتی که در موسیقی ایران پدیدآورد، با عنوان «نیمای موسیقی ایرانی» یاد می‌شود و مدتی که در این عرصه حضور داشته را «دوران طلایی موسیقی» نام نهاده‌اند.
ابوالحسن صبا به علت ناراحتی قلبی در سن ۵۵ سالگی درگذشت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد. بعد از مرگ، بر طبق وصیت او، خانه‌اش، توسط دانشکده هنرهای زیبا به موزه تبدیل شد.
آدرس کانال: https://t.me/radiocy
اینستاگرام: instagram.com/radiocyp